Ignacy Łukasiewicz herbu Łada przyszedł na świat na ziemi rzeszowskiej, w małej galicyjskiej wiosce Zaduszniki w obwodzie tarnowskim 8 marca 1822 roku. Był jednym z kilkorga dzieci Józefa Łukasiewicza i Apolonii ze Świetlików. Na chrzcie świętym otrzymał imiona Jan Boży Józef Ignacy. W domu Łukasiewiczów panowała patriotyczna atmosfera. Ojciec Ignacego, ubogi szlachcic brał udział w Insurekcji Kościuszkowskiej. Do Galicji przeniósł się wraz z rodziną z ziemi płockiej po upadku powstania. Rodzina mieszkała w Dynowie, Chorzelowie, Zadusznikach. W 1830 roku Łukasiewiczowie przenieśli się do Rzeszowa. W 1832r. Ignacy rozpoczął naukę w byłym gimnazjum pijarów. Był dobrym uczniem, angażował się w działalność niepodległościową. Po śmierci ojca zmuszony ciężką sytuacją materialną przerwał naukę. W czerwcu 1836 roku rozpoczął praktykę aptekarską u Antoniego Swobody w Łańcucie, gdzie także był członkiem tajnej organizacji niepodległościowej. Po zdaniu egzaminu aptekarskiego w 1841r. Przeniósł się do apteki Edwarda Hűbla w Rzeszowie, gdzie mógł pogłębiać swoją wiedzę. Nawiązał wówczas współpracę z Edwardem Dembowskim, który zobowiązał go do przygotowania powstania w Rzeszowie i okolicach.

19 lutego 1846 roku Ignacy Łukasiewicz za swoją działalność został aresztowany i uwięziony w więzieniu „karmelitańskim” we Lwowie. Z braku dowodów śledztwo umorzono. Zobowiązano jednak Łukasiewicza do stałego zamieszkania we Lwowie.

Ignacy Łukasiewicz zatrzymał się u brata Franciszka. 15 sierpnia 1848r. został przyjęty na pomocnika aptekarskiego do ,,Apteki pod Złotą Gwiazdą”, należącej do Piotra Mikolascha. W aptece tej prowadzono badania farmaceutyczne i różne chemiczne analizy. Praca ta pozwoliła młodemu badaczowi rozwinąć zdolności i zainteresowania, przyczyniła się także do podjęcia przez Ignacego Łukasiewicza dwuletnich studiów farmaceutycznych w Krakowie, które ukończył z oceną dobrą, uzyskawszy 30 lipca 1852r. tytuł magistra farmacji. Po studiach Łukasiewicz powrócił do Lwowa i w aptece Mikolascha rozpoczął wraz z Janem Zehem żmudne badania i prace doświadczalne nad ropą naftową, chcąc wykorzystać ją w lecznictwie i do celów oświetleniowych.

W 1852 r. udało mu się jako pierwszemu na świecie wydzielić z ropy naftę. Rok później Łukasiewicz skonstruował pierwszą prototypową lampę naftową, która po raz pierwszy zabłysła w aptece Mikolascha w marcu 1853r.

31 lipca 1853r. we lwowskim szpitalu przy świetle lamp naftowych przeprowadzono udaną operację, ratując życie Władysławowi Choleckiemu. Wynalazek został zgłoszony w Austriackim Urzędzie Patentowym we Wiedniu a Łukasiewicz i Zeh otrzymali wspólny patent na dwa lata.

By móc poświęcić się badaniom ropy naftowej na przełomie 1853 i 1854r. Łukasiewicz przeniósł się do Gorlic. Pracował jako farmaceuta, analityk, botanik, zoolog, toksykolog. Dał się poznać jako bardzo dobry człowiek, lecząc chorych na cholerę podczas epidemii tej choroby. Prowadził badania związane z przetwórstwem ropy naftowej, poszukiwał jej źródeł, organizował kopalnictwo naftowe, przeprowadzał eksperymenty nad destylacją ropy. Owocem tych działań była pierwsza na świecie uliczna lampa naftowa, która na przełomie 1853 i 1854r. rozświetliła ulice Gorlic.

W 1854r. za namową Tytusa Trzecielskiego Ignacy Łukasiewicz założył kopalnię w Bóbrce, wsi, która należała do Karola Klobassy. Zwiększające się wydobycie ropy wymagało budowy destylarni, która powstała w 1856r. w Ulaszowicach.

Uzyskawszy zgodę Rządu Krajowego w Krakowie i dyspenzę papieską Ignacy Łukasiewicz 20 kwietnia 1857r. poślubił swoją siostrzenicę, Honoratę Stacherską i przeniósł się do Jasła. Małżeństwo Łukasiewiczów było udane. Żona Ignacego – Honorata, była osobą uczynną i dobrą. W lutym 1858 roku przychodzi na świat córka Łukasiewiczów – Marianna. Rok później rodziców dotyka wielka tragedia – śmierć córki. Po stracie dziecka Łukasiewiczowie wzięli na wychowanie Walentynę Antoniewiczównę, córkę pierwszego nauczyciela Łukasiewicza w Zadusznikach.

W 1858r. Łukasiewicz był właścicielem apteki w Gorlicach, potem w Brzostku. W Jaśle prowadził działalność farmaceutyczną i społeczną. Ukazywał różnorodne możliwości wykorzystania ropy. Prezentował ropę naftową, kamfinę do oświetlenia, tłusty olej do smarowania osi i zabezpieczania dachów, asfalt do podłogi oraz gudrynę do wyrobu świec. Swoimi wynalazkami chciał służyć ludziom. Za zasługi dla Jasła i jego mieszkańców 12 czerwca 1861 r. Nadano mu tytuł honorowego obywatela miasta. W 1860r. po pożarze destylarni w Ulaszowicach do spółki z Łukasiewiczem przystąpił Klobassa. Szybem, który zapoczątkował powstanie pierwszego na świecie towarzystwa naftowego, był wykopany 23 kwietnia 1861r. szyb ,,Wojciech”. Ignacy Łukasiewicz objął kierownictwo kopalni w bobrze i rafinerii w Polance. Duże zasługi dla udoskonalenia prac w kopalni położyli: inżynier Henryk Walter, geolog Juliusz Noth i Adolf Jabłoński. Kopalnia była najlepsza w całej Galicji.

W 1863r. Łukasiewicz uruchomił kolejną rafinerię w Głębokiej koło Rymanowa a dwa lata później zakupił wieś Chorkówkę. Wybudował również okazałą rafinerię, w której przerabiał ropę z Bóbrki i Ropianki. Wraz z rozwojem działalności przemysłowej uczestniczył w wystawach i kongresach. W 1873r. na wystawie w Wiedniu Międzynarodowa Komisja przyznała mu dyplom uznania za zasługi dla przemysłu naftowego. W 1877r. pierwszy Kongres Naftowy obradował pod przewodnictwem Łukasiewicza. W wyniku obrad powstało Krajowe Towarzystwo Naftowe dla Opieki i Rozwoju Przemysłu i Górnictwa Naftowego w Galicji z siedzibą w Gorlicach, którego prezesem w 1880 r. został I. Łukasiewicz.

I. Łukasiewicz znany był z działalności na rzecz potrzebujących. W domu Łukasiewiczów znajdowali schronienie emigranci i byli uczestnicy Powstania styczniowego. Łukasiewicz wybudował w Zręcinie kościół parafialny, który istnieje do dziś, w pałacyku urządził kaplicę dla okolicznej ludności, wielu kościołom rozdawał za darmo naftę. W 1873r. Przyznano Łukasiewiczowi godność szambelana papieskiego z prawem noszenia insygniów oraz Orderu Św. Grzegorza.

Znana jest też działalność oświatowa i charytatywna Ignacego Łukasiewicza. W Chorkówce otworzył jednoklasową szkołę wiejską, przyczynił się do budowy szkół powszechnych i zawodowych. Organizował kasy gminne, które udzielały chłopom bezprocentowych pożyczek. Pomagał synom chłopskim podejmującym studia, leczył bezinteresownie ludzi. Wielką troską otaczał swoich robotników. Założył pierwszą w Galicji robotniczą kasę bracką, która gwarantowała bezpłatne leczenie, zasiłek chorobowy, zapomogę lub rentę. Przez swoich pracowników nazywany był Ojcem Ignacym. Był honorowym członkiem wielu towarzystw.

W 1878r. z okazji 25 rocznicy zapalenia lampy naftowej wręczono Łukasiewiczowi złoty medal. Uroczystość odbyła się w Chorkówce.

31 grudnia 1881r. I. Łukasiewicz zapadł na ostre zapalenie płuc. Zmarł 7 stycznia 1882 r. Jego pogrzeb zgromadził tysiące osób. Został pochowany na cmentarzu w Zręcinie. Całe życie związany był z Podkarpaciem, zrobił wiele dla tego regionu i jest uznawany za jednego z największych dobroczyńców. Jeden z kolegów tak podsumował jego życie:,, Nikt nie wie, ile i komu Łukasiewicz dobrodziejstw wyświadczył i do kawałka chleba dopomógł, bo czynił to jak najciszej i nieraz dobry uczynek przez siebie spełniony innym przypisywał”.

Ignacy Łukasiewicz to skromny człowiek o wielkim sercu, otwartym na potrzeby najbiedniejszych. To wynalazca, który swoją wiedzą i doświadczeniem pragnął służyć innym ludziom. To także wielki patriota walczący o niepodległość, wspierający powstańców, człowiek głęboko wierzący, wspierający oświatę. Szukając wzorca osobowego dla współczesnej młodzieży Rada Pedagogiczna Zespołu Szkół w Cieszacinie Wielkim w 1998 roku podjęła uchwałę o nadaniu szkole imienia Ignacego Łukasiewicza. Uroczystość odbyła się 8 czerwca 2000roku..

W tym dniu odsłonięto tablicę i pomnik patrona szkoły i każdego roku w czerwcu uroczyście obchodzone jest Święto Szkoły.